ਬੈਠੀ ਬੈਠੀ ਉਹ ਝੁਰਦੀ (ਕਹਾਣੀ)

ਵੇਖ ਖਾਂ ਕਿਵੇ ਲੱਗਿਆ ਪਿਆ ਹੈ ਸਵੇਰ ਦਾ ਪੂਛ ਪੂਛ ਕਰਨ| ਦੋ ਵਾਰੀ ਤਾਂ ਸਵੇਰ ਦੀ ਚਾਹ ਬਣਾਕੇ ਦੇ ਗਿਆ ਮੇਮ ਸਾਬ ਨੂੰ| ਆਪਣੇ ਵੱਡੇ ਮੁੰਡੇ ਆਪਣੀ ਨੂੰਹ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਦੇ  ਵੇਖ ਉਹ ਆਪਣੇ  ਮਨ ਵਿੱਚ ਹੀ ਕੁੜ ਕੁੜ ਕਰੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ| ਹੋਰ ਉਹ ਹੁਣ ਉਹ ਕਿਸਨੂੰ ਆਖ ਸੁਣਾਵੇ| ਜਦੋ ਦੇ ਇਹਨਾ ਦੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਗਏ ਹਨ| ਉਹ ਤਾਂ ਜਵਾਂ ਇਕੱਲੀ ਰਹਿ ਗਈ ਹੈ| ਕਿਸ ਕੋਲ ਆਪਣਾ ਦੁੱਖ ਸਾਂਝਾ ਕਰੇ| ਇਹ ਤਾਂ ਤਿੰਨੇ ਚਾਰੇ ਇੱਕੋ ਜਿਹੇ ਹੀ ਹਨ, ਜ.ਨਾਨੀਆਂ ਦੇ ਸਕੇ|ਹਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਉਹ ਧੀ ਕੋਲੇ ਗੁਭਗੁਭਾਟ ਕੱਢ ਲੈਂਦੀ ਸੀ | ਉਹ ਆਉਂਦੀ ਤਾਂ ਮਾਂਵਾਂ ਧੀਆਂ ਮਨ ਹੋਲਾ ਕਰ ਲੈਂਦੀਆਂ| ਪਰ ਜਵਾਈ ਜਵਾਂ ਹੀ ਚੱਜ ਦਾ ਨਾ ਨਿੱਕਲਿਆ| ਹਰ ਗੱਲ ਤੇ ਝੱਜੂ ਪਾ ਲੈਂਦਾ| ਕੋਈ ਵਿਆਹ ਸੁੱਕਾ ਨਾ ਜਾਣ ਦਿੰਦਾ|ਨਿੱਤ ਕਲੇਸ. ਵਿੱਢੀ ਰੱਖਦਾ| ਇਹ ਉਸ ਨਾਲ ਰੁੱਖ ਨਾ ਰਲਾਉਂਦੇ ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਭਰਾਵਾਂ ਦੀਆਂ ਗਲਤੀਆਂ ਮੱਚਦੀ ਤੇ ਤੇਲ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦੀਆਂ| ਕੋਈ ਨਾ ਨਾ ਬਦਖੋਹੀ ਕਰਦੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ|ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ ਜਵਾਈ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਧੀ ਵੀ ਦੂਰ ਹੋਗੀ ਤੇ ਉੱਤੋ ਇਹ ਵੀ ਚੰਦ ਨਿਕਲੇ | ਇਹਨਾ ਨੇ ਧੀ ਜਵਾਈ ਦਾ ਵਰਕਾ ਹੀ ਫਾੜ ਦਿੱਤਾ|ਤੇ ਇਹ ਤਿੰਨੇ ਚਾਰੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋਗੇ| 
ਤੀਏ ਦਿਨ  ਇਹ ਮੰਜਾ ਮੱਲ ਕੇ ਪੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਖੇ ਜੁਕਾਮ ਹੈ |ਨਜ.ਲਾ ਹੈ|ਅੱਜ ਸਿਰ ਦਰਦ ਹੈ ਅੱਜ ਬਲੱਡ ਵਧਿਆ ਹੈ| ਕਦੇ ਅੰਦਰੋ ਹੀ ਨਹੀ ਉਠਦੀ ਤੇ ਕਦੇ ਧੁੱਪੇ ਚਾਦਰ ਲੈ ਕੇ ਪੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ| ਕੰਮਕਾਰ ਦਾ ਕੋਈ ਫਿਕਰ ਨਹੀ ਇਸਨੂੰ | ਇਹ ਜੋ ਹੈਗਾ ਹੈ ਜਨਾਨੀਆਂ ਵਰਗਾ ਉਸਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਨੂੰ | ਕਦੇ ਚਾਹ ਬਣਾਤੀ ਕਦੇ ਕਪੜੇ ਸੁਕਣੇ ਪਾਤੇ ਤੇ ਕਦੇ ਕਣਕ ਧੋਣ ਬੈਠ ਜੂ| ਰੋਟੀ ਸਬਜੀ ਕਰਦੇ ਨੂੰ ਵੀ ਕੋਈ ਸੰਗ ਨਹੀ| ਨਹੀ ਤਾਂ ਬੀਜੀ ਹੈਗੀ ਨਾ| ਆਪੇ ਕਰੂਗੀ ਡਿਗਦੀ ਢੈਂਦੀ| ਰੋਟੀ ਟੁਕ ਤਾਂ ਕਰਨਾ ਹੀ ਹੋਇਆ|ਬੀਜੀ ਕਿਸਨੂੰ ਆਖੇ ਪੁੱਤ ਮੈਥੋਂ ਹੁੰਦਾ ਨਹੀ| ਮੇਰਾ ਸਰੀਰ ਤਾਂ ਮੈਥੋ  ਸੰਭਦਾ ਨਹੀ| ਕੁਝ ਖਾ ਲਈ ਲੋਕਾਂ ਤੇ ਕੁਝ ਖਾ ਲਈ ਜੋਕਾਂ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੈ| ਇੱਕ ਬੁਢਾਪਾ ਤੇ ਉੱਤੋ ਚੰਦਰੀਆਂ ਬੀਮਾਰੀਆਂ ਤੇ ਬਾਕੀ ਆਹ ਸੰਸੇ ਕਬੀਲਦਾਰੀ ਦੇ | ਸਿਆਣੇ ਕਹਿੰਦੇ ਜਿਸਦੀ ਧੀ ਦੁਖੀ ਉਸ ਦਾ ਸੰਸਾਰ ਦੁਖੀ|ਚੱਲ ਮਨਾ ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਹੱਡ ਗੋਡੇ ਰੁੜਦੇ ਹਨ ਕਰ ਲੈ ਧੰਦਾ|
ਲੈ ਪੁਛਣ ਆਲਾ ਹੋਵੇ ਕਿੰਦੀ ਧੀ ਨਹੀ ਆਉੱਦੀ ਮਿਲਣ, ਮੇਰੀ ਕੋਈ ਨਿਆਰੀ ਆਉੰਦੀ ਹੈ ਮਿਲਣ| ਕੋਈ ਵਾਰ ਤਿਉਹਾਰ ਨੂੰ ਤੇ ਕੋਈ ਮਹੀਨੇ ਵੀਹੀ ਆਉਂਦੀ ਹੀ ਹੈ| ਆਪ ਵੀ ਤਾਂ ਇਹ ਦਿਨ ਚ ਚਾਰ ਚਾਰ ਵਾਰੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਨ ਧੀ ਨਾਲ | ਕਦੇ ਫੂਨ ਤੇ ਕਦੇ ਮੂਬੈਲ ਤੇ| ਖਾਧਾ ਪੀਤਾ ਸਭ ਪੁੱਛਦੇ ਹਨ| ਕਈ ਵਾਰੀ ਤਾਂ ਘੰਟਾ ਘੰਟਾ ਲੱਗੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਦੋਨੇ ਜੀਅ| ਤੇ ਮੇਰੇ ਵਾਰੀ ਪਤਾ ਨਹੀ ਕਿਉ ਇਹਨਾ ਦੇ ਢਿੱਡ ਪੀੜ ਪੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ|ਬੀਜੀ ਤੁਸੀ ਘਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਧੀ ਕੋਲੇ ਕਰਦੇ ਹੋ| ਡੱਕਾ ਡੱਕਾ ਗੱਲ ਉਥੇ ਪੰਹੁਚਦੀ ਹੈ| ਤੁਸੀ ਫੋਨ ਨਾ ਕਰਿਆ ਕਰੋ| ਮੈ ਅੱਕੀ ਨੇ ਫੋਨ ਕਟਵਾ ਦੇਣਾ ਹੈ| ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨਾਲ ਕਲੇਸ. ਵੱਧਦਾ ਹੈ|ਇੱਕ ਦਿਨ ਅ ਇਹ ਗੁੱਸੇ ਚ ਆਈ ਬੀਜੀ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੀ|  ਬੰਦਾ ਪੁੱਛੇ ਤੁਸੀ ਕੀ ਫੀਮ ਵੇਚਦੇ ਹੋ ਜੋ ਮੈ ਤੁਹਾਡੀ ਸੀ ਆਈ ਡੀ ਦਿੰਦੀ ਹਾਂ| ਪਹਿਲੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਜਵਾਈ ਹੀ ਮਾੜਾ ਹੈ ਉਹ ਨਾ ਫਾਲਤੂ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੇਵੇ ਨਾ ਬਾਹਲਾ ਆਉਣ ਦੇਵੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ | ਚੋਰੀਉ ਚਪਾਰੀਓ ਫੋਨ ਕਰਦੀ ਹੈ ਕੁੜੀ| ਫਿਰ ਇਹ ਬਬੇਲਾ ਖੜਾ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ| ਮੈ ਕਿਹੜੇ ਖੂਹ ਖਾਤੇ ਚ ਜਾਵਾਂ|ਇੱਕ ਦਿਨ ਦੀ ਗੱਲ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਮੈ ਚੁੱਪ ਵੀ ਕਰਜਾ| ਜਦੋ ਫੋਨ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਦੋਨੇ ਜੀਅ ਕੰਨ ਚੁੱਕ ਲੈਂਦੇ ਹਨ| ਬਿੜਕਾਂ ਲੈ.ਦੇ ਹਨ| ਬੀਜੀ ਕੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ ਹੈ| ਆਨੀ ਬਹਾਨੀ ਮੇਰੇ ਕਮਰੇ ਚ ਗੇੜੇ ਮਾਰਦੇ ਹਨ| ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਚੋਰੀ ਹੈ| ਨਾ ਮੈ ਕੋਈ ਜੁਰਮ ਕਰਦੀ ਹਾਂ| ਚਲੋ ਉਹ ਜਾਣੇ | ਇਹਨਾ ਨੇ ਜਿਹੜੀ ਅੱਤ ਚੁੱਕੀ ਹੈ| ਕੋਈ ਨਾ, ਰੱਬ ਸੁਮੱਤ ਬਖਸੂ ਕਦੇ ਨਾ ਕਦੇ|ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਉੱਜ ਹੀ ਸਾਹ ਨਹੀ ਆਉਦਾ ਦਿਲ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਪੱਖੀ ਤਰਾਂ ਧੜਕਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ| ਕਦੇ ਕਦੇ ਸਾਹ ਉਖੜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ| ਹੋਕਣੀ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ | ਕਦੇ ਸੂਗਰ ਨਾਲ ਦਿਲ ਘੱਟਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਡੋਬੂ ਪੈਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ| ਤੇ ਥੋਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਬੀਜੀ ਸੀ ਆਈ ਡੀਆਂ ਦਿੰਦੀ ਹੈ|
ਇਹਦਾ ਕਦੇ ਦਿਲ ਕੀਤਾ ਕਦੇ ਧੀ ਕੋਲੇ ਤੇ ਕਦੇ ਨੂੰਹ ਪੁੱਤ ਕੋਲੇ ਚੱਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ|ਅਖੇ ਮੇਰਾ ਚਿੱਤ ਓਦਰਿਆ ਪਿਆ ਹੈ, ਤੇ ਪੰਦਰਾਂ ਪੰਦਰਾਂ ਦਿਨ ਨਹੀ ਮੁੜਦੀ ਫਿਰ ਇਹ| ਜਦੋ ਦੀ ਰਿਟਾਇਰ ਹੋਈ ਹੈ ਇਹਨੂੰ  ਧੀ ਪੁੱਤਾਂ ਨਾਲ ਜਿਆਦਾ ਹੀ ਵੈਰਾਗ ਜਾਗ ਪਿਆ ਹੈ| ਉਥੇ ਜਾਕੇ ਇਹ ਫਿਰ ਘਰ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ| | ਘਰ ਦਾ ਕੀ ਫਿਕਰ ਹੈ| ਹੈਗੀ ਨਾ ਬੀਜੀ ਸਿਰ ਖਪਾਉਣ ਨੂੰ| ਤੇ ਇਹ ਆਪ  ਵੀ  ਚੱਕਿਆ ਸੈ.ਕਲ ਤੇ ਬਜਾਰ ਤੁਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਦੋ ਜਨਾਨੀ ਘਰੇ ਨਹੀ ਤਾਂ ਚੱਲ ਬਾਹਰ | ਘਰ ਦਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੀ ਫਿਕਰ | ਬੀਜੀ ਕੱਲੀ ਬੈਠੀ ਹੋਊ ਤਾਂ  ਇਹਨੂੰ ਕੀ|ਸਵੇਰ ਦੇ ਨਾਲ ਰੋਟੀ ਖਾਕੇ ਨਿੱਕਲ ਗਿਆ|  ਬੀਜੀ  ਚੋਕੀਦਾਰਾ ਵੀ ਕਰੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨ |ਪਤਾ ਨਹੀ ਕਿਉ ਸ.ਰਮ ਲਾਹ ਰੱਖੀ ਹੈ| ਹਾਂ ਬੱਸ ਜਦੋ  ਜਰੂਰਤ ਹੋਈ  ਦਵਾਈ ਲਿਆ ਦਿੱਤੀ | ਜਦੋ ਵਹਿਲਾ ਹੋਇਆ ਕੋਈ ਔੜ ਪੌੜ ਕਰ ਗਿਆ |ਫਿਰ ਤੂੰ ਕੋਣ ਤੇ ਮੈ ਕੋਣ| ਮੇਰੇ ਧੀ ਜਵਾਈ ਦੀ ਗੱਲ ਤੇ ਤਾਂ ਬੀਜੀ ਦੇ ਜੁੰਡੇ ਪੁੱਟਣ ਨੂੰ ਸਾਰੇ ਹੀ ਤਿਆਰ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ| ਪਰ ਇਹਨੂੰ ਕੱਲੇ ਨੂੰ ਕੀ ਦੋਸ. ਦੇਵਾਂ ਮੈਂ| ਕੋਈ ਵੀ  ਘੱਟ ਨਹੀ ਤਿੰਨਾ ਚਾਰਾਂ ਚੋ | ਛੋਟਾ ਕਿਹੜਾ ਬਾਤ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ| ਉਹ ਵੀ ਤਾਂ ਏਸੇ ਦਾ ਹੀ ਭਰਾ ਹੈ| ਤੇ ਦੋਵੇ ਭੈਣਾਂ ਦੀ ਵੀ ਰਮਜ ਮਿਲਦੀ ਹੈ|  ਜਦੋ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਰਲੋ ਗੋਲੀ ਤਰਾਂ ਆਉਦਾ ਹੈ ਖਾਣ ਨੂੰ ਛੋਟਾ ਤਾਂ |ਵੱਡੇ ਦਾ ਸਿਖਾਇਆ| ਸੁਭਾਇਕੀ  ਗੱਲ ਕਰੋ ਤਾਂ ਇੱਕ ਦੀਆਂ ਵੀਹ ਸੁਣਾਉਦਾ ਹੈ| ਸਾਨੂੰ ਆਹ ਆਖਿਆ ਜਵਾਈ ਨੇ , ਸਾਨੂੰ ਅੋਹ ਆਖਿਆ| ਆਹ ਨਹੀ ਕੀਤਾ ਓੁਹ ਨਹੀ ਕੀਤਾ| ਅਖੇ ਤੇਰੀ ਧੀ ਵੀ ਘੱਟ ਨਹੀ|ਜਨਾਨੀਆਂ ਵਾਂਗੂ ਮੇਹਣੇ ਦੇਊ|  ਸਾਡੀ ਵੀ ਕੋਈ ਇੱਜਤ ਹੈ| ਰਹਿ ਰੱਬ ਦਾ ਨਾ|ਬੋਲਣ ਲੱਗਿਆ ਭੋਰਾ ਨਹੀ ਸੋਚਦਾ| ਵਾਖਰੂ ਵਾਖਰੂ|  ਆਪਾਂ ਤਾਂ ਫਿਰ  ਕੁਸ. ਨਹੀ ਕਹਿੰਦੇ ਉਸ ਨੂੰ | ਨਿਰੀ ਅੱਗ ਦੀ ਨਾਲ ਹੈ ਛੋਟਾ|
ਹੁਣ ਧੀ ਨੇ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਚੁਲ੍ਹੇ ਤੇ ਹੀ ਆਉਣਾ ਹੋਇਆ|ਹੁਣ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਵੀ ਕਾਹਦਾ ਚੁਲ੍ਹਾ ਹੈ|ਮੁਥਾਜ ਤੇ ਵਿਧਵਾ ਦਾ| ਜੇ ਕਦੇ ਮਹੀਨੇ ਵੀਂਹੀਂ ਧੀ ਆ ਵੀ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਇਹਨਾ ਦੇ ਪਿੱਸੂ ਪੈ ਜਾਂਦੇ ਹਨ| ਇਹ ਸਾਹਿਬਾਂ  ਤਾਂ ਫਿਰ ਮੰਜੇ ਤੌ ਹੀ ਨਹੀ ਉਠਦੀ| ਕਿਤੇ ਚਾਹ ਦੀ ਘੁੱਟ ਨਾ ਬਨਾਉਣੀ ਪੈਜੇ | ਫਿਰ ਇਹ ਵੱਡਾ ਆਪ ਹੀ ਬਨਾਊ ਚਾਹ ਸੜਿਆ ਮੱਚਿਆਂ| ਉਤੋ ਹੀਂ ਹੀਂ ਕਰਕੇ ਦੰਦ ਕੱਢੂ ਲੋਕ ਦਿਖਾਵਾ ਕਰਨ ਲਈ|ਪਰ  ਇਹਦੇ ਅੰਦਰ ਵੜਕੇ ਨਹੀ ਕੋਈ ਵੇਖਦਾ|ਕਿਉਂ ਆਗੀ ਇਹ ਸਾਡੇ ਘਰ|  ਅੱਬਲੀ ਤਾਂ ਇਹ ਉਠਕੇ ਹੀ ਨਹੀ ਜਾਂਦਾ ਕਿਤੇ| ਜੇ ਜਾਊ ਵੀ ਤਾਂ  ਫਿਰ ਇਹ ਰਹੂ ਨੇੜੇ ਨੇੜੇ ਹੀ ਕੰਸੋਅ ਲੈਣ ਦਾ ਮਾਰਾ| ਕੰਨ ਸਾਡੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਚ|  ਕਿਤੇ ਅਸੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਾ ਕਰ ਲਈਏ| ਫਿਰ ਆਨੀ ਬਹਾਨੀ ਇਹ ਜਿਹੜੀ ਕੁੱਤੇਖਾਣੀ ਕਰਦੇ ਹਨ ਮੇਰੀ ਧੀ ਨਾਲ ਤਿੰਨੇ ਚਾਰੇ | ਓਹ ਮੇਰਿਆ ਮਾਲਿਕਾ| ਨਾ ਵੱਡਾ ਨਾ ਛੋਟਾ ਤੇ ਨਾ ਵਿਚਾਲੜਾ ਫਿਰ ਖੂਬ ਜਿਦਾ ਜਿਦਾਈ ਕਰਦੇ ਹਨ| ਤੱਤੀਆਂ ਠੰਡੀਆਂ ਸੁਣਾਉਦੇ ਹਨ ਭੈਣ ਨੁੰ | ਤੇ ਇਹ ਮਹਾਰਾਣੀ ਅੰਦਰੋ ਖੁਸ. ਹੁੰਦੀ ਹੈ| ਕਦੇ ਨਹੀ ਕਹਿੰਦੀ ਜੀ ਤੁਸੀ ਐਂ ਕਿਉ ਬੋਲਦੇ ਹੋ ਦੀਦੀ ਨੂੰ| ਆਖੇ ਕਿਵੇ ? ਸਾਰੀ ਪੁਆੜੇ ਦੀ ਜੜ੍ਹ ਤਾਂ ਇਹੀ ਹੈ| ਫਿਰ ਮੈ ਸੋਚਦੀ ਹਾਂ ਕਾਹਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣਾ ਸੀ ਮੈ ਧੀ ਨੂੰ ਇੱਥੇ| ਉਹ ਗੱਲਗੀ ਘਰੇ ਵੀ ਦੁਖੀ ਤੇ ਇੱਥੇ ਇਹ ਦੁਖੀ ਕਰਦੇ ਹਨ| ਉਹ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਪਤਾ ਲੈਣ ਆਉਦੀ ਹੈ| ਉਸਨੇ ਤਾਂ ਅੱਕੀ ਨੇ ਕਹਿ ਵੀ ਦਿੱਤਾ ਸੀ| ਮੈ ਤਾਂ ਮੂਲ ਨਹੀ ਆਉਦੀ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲੇ| ਮੈ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦੀ ਹਾਂ| ਫਿਰ ਇਹਨਾ ਦੇ ਮੂੰਹ ਦੇਖਣ ਵਾਲੇ ਸਨ ਓਦਣ|
ਮੈ ਵੀ ਤਾਂ ਏਸੇ ਦੇ ਹੀ ਦੱਦ ਲੱਗੀ ਹਾਂ | ਕੋਈ ਹੋਰ ਝੱਲਦਾ ਵੀ ਨਹੀ ਮੈਨੂੰ| ਕਦੇ ਨਹੀ ਆਖਿਆ ਛੋਟੇ ਨੇ ਬੀਜੀ ਚਾਰ ਦਿਨ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਜਾਉ|ਜਾ ਵਿਚਾਲੜਾ ਹੀ ਆਖੇ ਬੀਜੀ ਇਧਰ ਆ ਜੋ| ਤਾਂਕਿ ਮੇਰਾ ਵੀ ਪਾਸਾ ਥੱਲਿਆ ਜਾਵੇ| ਪਰ ਕੋਣ ਆਖੇ|ਕੋਣ ਮੁਸੀਬਤ ਮੁੱਲ ਲਵੇ| ਤਾਂਈਓ ਤਾਂ ਇਹ ਦੋਨੇ ਵੱਡੇ ਦਾ ਪੱਖ ਲੈੱਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕਿਤੇ ਬੀਜੀ ਆਲੀ ਬਿਪਤਾ ਸਾਡੇ ਗੱਲ ਨਾ ਪੈ ਜਾਵੇ|ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਅਜਾਦੀ ਖੁੱਸ ਜੇ| ਹੁਣ ਤਾਂ ਹਾਲਾਤ ਹੀ ਇੰਨੇ ਦੁੱਬਰ ਹੋ ਗਏ ਹਨ ਕਿ  ਮੈ ਧੀ ਕੋਲੇ ਵੀ ਨਹੀ ਜਾ ਸਕਦੀ| ਅੱਗੋ ਜਵਾਈ ਵੀ ਸੋ ਨੱਕ ਬੁਲ੍ਹ ਚਿੜਾਉਂਦਾ ਹੈ|ਉਹ ਵੀ ਇੱਕੀ ਦੀ ਕੱਤੀ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ| ਨਾਲੇ ਮੈ ਕੋਈ ਚੰਗੀ ਲੱਗਦੀ ਹਾਂ ਧੀ ਦੇ ਚੁਲ੍ਹੇ ਤੇ ਬੈਠੀ|
ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਹੀ ਕਰਦੇ ਸਨ| ਇਹਨਾ ਦੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਵੀ ਜਦੋ ਮੈ ਬਾਹਲੀ ਬੀਮਾਰ ਸੁਮਾਰ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਜੁਆਕਾਂ ਨੂੰ ਚਾਹ ਬਣਾ ਦਿੰਦੇ | ਸਵੇਰੇ ਜਲਦੀ ਉਠਾ ਕੇ ਪੜ੍ਹਣ ਜੋ ਬਹਾਉਣਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ | ਪਰ ਇਹਨਾ ਨੇ ਤਾਂ ਜਵਾਂ ਹੀ ਹੱਦ ਲਾਹ ਰੱਖੀ ਹੈ|ਬਰਾਬਰ ਜਾਕੇ ਰਸੋਈ ਚ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ| ਫਿਰ ਮੂੰਹ ਅੱਡ ਅੱਡ ਕੇ  ਵਿੱਡਿਆਈਆਂ ਕਰਨਗੇ|ਮਾਂ ਤਾਂ ਕੱਲੀ ਰੀਹਗੀ ਨਾ| ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਤੇ ਓਹੀ ਗੱਲ ਹੋ ਗਈ| ਧੀ ਨੂੰ ਲੈ ਗਿਆ ਜਵਾਈ ਤੇ  ਨੂੰਹਾਂ ਲੈ ਗਈਆਂ ਪੂਤ, ਰਹਿ ਗਿਆ ਬੰਦਾ ਊਤ ਦਾ ਊਤ|ਇਹਨਾ ਸੰਸਿਆਂ ਦੀ ਮਾਰੀ     ਬੈਠੀ ਬੈਠੀ ਉਹ ਝੁਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ| ਤੇ ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਮ ਹੀ  ਉਹ ਚਾਹ ਵਾਲੇ ਗਿਲਾਸ ਤੇ ਕੋਲੀ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਰੱਖਣ ਚਲੀ ਗਈ| ਜਿੱਥੇ ਸਵੇਰ ਆਲੇ ਹੋਰ ਵੀ ਭਾਂਡੇ  ਮਾਂਜਣ ਕੰਨੀਓ ਪਏ ਸਨ|ਤੇ ਨੂੰਹ ਰਾਣੀ ਅਜੇ ਵੀ ਲੰਮੀ ਤਾਣੀ ਪਈ ਸੀ ਵਹਿੜੇ ਵਿੱਚ|