ਮੈਂ ਗਰੀਬ ਘਰ ਦਾ ਨੰਨਾ ਬੱਚਾ
ਸਰਕਾਰੀ ਸਕੂਲ ਮੈਂ ਹਾਂ ਪੜਦਾ
ਹਰ ਮੌਸਮ ਦੀ ਮਾਰ ਝੱਲਦਾ
ਕਦੀ ਠੰਡ ਕਦੀ ਧੁਪ ਚ ਰੜਦਾ
ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਨਾ ਮਾਰਿਉ ਮੈਨੂੰ
ਬੱਸ ਏਹੀ ਇੱਕ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦਾ
ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਵੇਖਦਾਂ ਡੰਡਾਂ
ਸਾਂਹ ਸੁਕ ਜਾਣ ਬੜਾ ਮੈ ਡਰਦਾ
ਵਰਦੀ ਕਦੀ ਨਾ ਪਾ ਮੈਂ ਵੇਖੀ
ਉੱਧੜੇ ਕੱਪੜੇ ਬਦਨ ਤੇ ਗਰਦਾ
ਕਿੰਝ ਪੜਾਈ ਕਰਾਂ ਮੈ ਪੂਰੀ
ਬਾਪੂ ਦਾਰੂ ਪੀ ਨਿੱਤ ਲੜਦਾ
ਮਾਂ ਬਿਮਾਰ ਹੈ ਰਹਿੰਦੀ ਮੇਰੀ
ਲੋਕ ਕੀ ਜਾਨਣ ਦੁੱਖ ਜੋ ਜਰਦਾ
ਇੱਕ ਦਿਨ ਪੂਰੇ ਪੰਜ ਜੀਆਂ ਦਾ
ਇੱਕਪਾ ਦੁੱਧ ਨਾਲ ਕਿੰਝ ਸਰਦਾ
ਨਾਂ ਬਿਜਲੀ ਨਾਂ ਬਲਬ ਟਿਉਬਾਂ
ਹਫਤਿਆਂ ਤੱਕ ਨਾਂ ਦੀਵਾ ਭਰਦਾ
ਚੰਨ ਤਾਰੇ ਵੀ ਦੁਸ਼ਮਨ ਲੱਗਦੇ
ਚੁੱਭਦਾ ਨਿੱਤ ਸੂਰਜ ਵੀ ਚੜਦਾ
ਅੰਧਕਾਰ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਹਾ ਰਹਿੰਦੇ
ਰਿਸਤੇਦਾਰ ਨਾਂ ਵੇਹੜੇ ਵੜਦਾ
ਤਿੱਪ ਤਿੱਪ ਚੋਂਦਾ ਕੋਠੜਾ ਕੱਚਾ
ਲਿੱਪ ਲਿੱਪ ਥੱਕੇ ਰਹਿੰਦਾ ਖਰਦਾ
ਕੁੱਠਲੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਨਾਂ ਦਾਣਾਂ
ਰੱਬ ਵੀ ਸਦਾ ਗਰੀਬ ਤੇ ਵਰਦਾ
ਜਿਸਮ ਤੋ ਭਾਰੀ ਪੰਡ ਹੈ ਮੇਰੀ
ਬਾਂਹ ਮੇਰੀ ਅੱਜ ਕੋਈ ਨਾਂ ਫੜਦਾ
ਹੱਸਣ ਗੁਆਢੀ ਹਾਲਤ ਵੇਖ਼ ਕੇ
ਮਦਦ ਲਈ ਨਾ ਕੋਈ ਖੜਦਾ
ਕਮਜੋਰੀ ਦਾ ਮਾਰਿਆ ਹਾਂ ਮੈਂ
ਬੱਸ ਜਿੰਦਾ ਹਾਂ ਨਹੀ ਮੈ ਮਰਦਾ
ਸਰਕਾਰਾਂ ਕਦੀ ਲੈਣ ਨਾਂ ਸਾਰਾਂ
ਕਿੰਝ ਗਰੀਬ ਦਾ ਧੀ ਪੁੱਤ ਪੜਦਾ
ਨਾਂ ਮਾਰਿਉ ਮਾਸੂਮ ਮਾਸਟਰ ਜੀ
ਕਦਮਾਂ ਵਿੱਚ ਹਾਂ ਮੈ ਸਿਰ ਧਰਦਾ