ਨਾ ਦਿਸਣ ਕਿਤੇ ਤੀਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ,
ਨਾ ਤ੍ਰਿਝੰਣ ਚੋਂ ਮੁਟਿਆਰਾਂ।
ਨਾ ਖੂਹੀ ਤੋਂ ਪਾਣੀ ਭਰਦੀਆਂ,
ਮੋਹਲ ਬਾਕੀਆਂ ਨਾਰਾਂ।
ਨਾ ਸਿਰਾਂ ਤੇ ਫੁਲਕਾਰੀਆਂ ਲੈਂਦੀਆਂ,
ਹੁਸਨ ਦੀਆਂ ਸਰਕਾਰਾਂ।
ਕੁੜੀਆਂ ਜੀਨਾਂ ਪਾਉਣ ਲੱਗੀਆਂ,
ਭੁਲ ਗਈਆਂ ਪੰਜਾਬੀ ਸਿਲਵਾਰਾਂ।
ਨਾ ਪਹਿਲਾ ਵਰਗੀ ਯਾਰੀ ਲੱਭਦੀ,
ਵਿੱਚ ਜੂੰਡੀ ਦੇ ਯਾਰਾਂ।
ਜੱਟ ਵੀ ਗੱਡੇ ਜਾਣ ਭੁੱਲਦੇ,
ਰੱਖਣ ਥੱਲੇ ਕਾਰਾਂ।
ਕੇਸ ਮੁੰਨ ਕੇ ਹੀਰੋ ਬਣਦੇ,
ਨਾ ਬੰਨ੍ਹੀਆਂ ਦਿਸਣ ਦਸਤਾਰਾਂ।
ਮਾੜੇ ਲੈਕਚਰ ਆਉਣ ਟੀ.ਵੀ. ਤੇ,
ਕੋਈ ਨਾ ਸੁਣਦਾ ਢਾਡੀ ਵਾਰਾਂ।
ਸਕੇ ਭਰਾ ਕਦੇ ਫਿਰ ਨਾ ਮਿਲਦੇ,
ਜਿੱਥੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਪਈਆਂ ਖਾਰਾਂ।
ਪ੍ਰਦੇਸਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਭੁੱਲਗੇ,
ਨਾ ਪੁੱਤ ਲੈਣ ਮਾਵਾਂ ਦੀਆਂ ਸਾਰਾਂ।
ਭੁੱਲਗੇ ਲੋਕ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਰਸਾ,
ਸਭ ਸਮੇਂ ਦੀਆਂ ਨੇ ਮਾਰਾਂ।