ਅੱਜ ਦੀ ਰੁਝੇਵਿਆਂ ਭਰੀ ਤੇ ਮਾਨਸਿਕ ਤਨਾਅ ਦੇ ਦੌਰ ਵਿੱਚ ਜੇਕਰ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਲੇਖਣੀ ਦੀ ਕਲਾ 'ਤੇ ਗਾਉਣ ਦੀ ਮੁਹਾਰਤ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਇਹ ਗੌਡ ਗਿਫਟ (ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਦਾਤ) ਹੀ ਸਮਝੀ ਜਾਵੇਗੀ, ਦ੍ਰਿੜ• ਇਰਾਦਾ ਤੇ ਅਗਾਂਹਵਧੂ ਖਿਆਲ 'ਤੇ ਪੁਰਾਤਨ ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਸਮੋਈ ਬੈਠਾ ਲੇਖਕ ਤੇ ਕਵੀ ਜਸਵੀਰ ਸ਼ਰਮਾ ਦੱਦਾਹੂਰ ਸਾਹਿਤਕ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਨਵਾਂ ਨਾਮ ਹੈ। ਆਪਣੀ ਲੇਖਣੀ ਦੇ ਸਿਰਫ 3 ਕੁ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਥੋੜੇ ਵਕਫੇ ਵਿੱਚ ਸੰਨ 2014 ਵਿੱਚ ਦੋ ਕਿਤਾਬਾਂ 'ਵਿਰਸੇ ਦੀ ਲੋਅ' ਤੇ 'ਵਿਰਸੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋ' ਸਾਹਿਤ ਦੀ ਝੋਲੀ ਤੇ ਪਾਠਕਾਂ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਕਰਨ ਦਾ ਮਾਣ ਜਸਵੀਰ ਸ਼ਰਮਾ ਦੱਦਾਹੂਰ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਆਇਆ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਨਾਮ ਤੋਂ ਹੀ ਅੰਦਾਜਾ ਲਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਲੇਖਕ ਵਿਰਸੇ ਨਾਲ ਗੂੜੀ ਉਨਾਸ ਰੱਖਦਾ ਹੈ, ਅੱਜ ਅਸੀ ਵਿਰਸੇ ਦੇ ਲੇਖਕ ਜਸਵੀਰ ਸ਼ਰਮਾ ਦੱਦਾਹੂਰ ਨਾਲ ਉਨ•ਾਂ ਦੀ ਲੇਖਣੀ 'ਤੇ ਉਨ•ਾਂ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਅਧਾਰਿਤ ਗੱਲਾਂ ਕਰਕੇ ਪਾਠਕਾਂ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਕਰਨ ਦਾ ਸੁਭਾਗ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ :
ਜਸਵੀਰ ਸ਼ਰਮਾ ਦੱਦਾਹੂਰ
ਸਵਾਲ : ਸ਼ਰਮਾਂ ਜੀ ਸੱਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਅਤੇ ਪਿਛੋਕੜ ਬਾਰੇ ਦੱਸੋ?
ਜਵਾਬ : ਮੇਰਾ ਪਿੰਡ 'ਦੱਦਾਹੂਰ', ਜਿਲ•ਾ ਮੋਗਾ ਹੈ, ਮੈਂ ਇਕੱਲਾ ਭਾਈ ਹਾਂ ਅਤੇ ਤਿੰਨ ਭੈਣਾਂ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸ ਸਮੇਂ ਮੈਂ ਸ੍ਰੀ ਮੁਕਤਸਰ ਸਾਹਿਬ ਵਿਖੇ ਰਹਿ ਰਿਹਾਂ ਹਾਂ, ਮੇਰੇ ਤਿੰਨ ਬੱਚੇ (2 ਲੜਕੇ 'ਤੇ 1 ਲੜਕੀ) ਹਨ, ਜੋ ਕਿ ਸ਼ਾਦੀ ਸ਼ੁਦਾ ਹਨ, ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ 2009 ਵਿੱਚ ਕਾਲੇ ਪੀਲੀਏ ਦੀ ਨਾ-ਮੁਰਾਦ ਬਿਮਾਰੀ ਕਾਰਨ ਪੂਰੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ, 'ਤੇ ਹੁਣ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਵਧੀਆ ਜਿੰਦਗੀ ਬਸਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਸਵਾਲ : ਇਕ ਡਰਾਇਵਰੀ ਦੇ ਕਿੱਤੇ 'ਚੋਂ ਇੱਧਰ ਲੇਖਣੀ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਆਉਣ ਦਾ ਕੀ ਸਬੱਬ ਬਣਿਆ?
ਜਵਾਬ : ਇਹ ਵੀ ਓਸ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਗੌਡ ਗਿਫਟ ਹੀ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਅਗਸਤ 2011 ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ''ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਇੰਨੇ ਅਖ਼ਬਾਰ ਪੜ•ਦੇ ਹੋ , ਕੁਝ ਲਿਖਿਆ ਵੀ ਕਰੋ'' ਮੈਂ ਕਿਹਾ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਇੱਕ ਡਰਾਇਵਰ ਹਾਂ, ਲਿਖਣਾ ਮੇਰੇ ਵੱਸ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀ ਹੈ, ਪਰ ਸੱਜਣ ਨੇ ਕਿ ਕੁਝ ਵੀ ਅਸੰਭਵ ਨਹੀ ਹੁੰਦਾ, ਜੇਕਰ ਇਨਸਾਨ ਥੋੜੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੇ, 'ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸਨੇ 15 ਅਗਸਤ (ਅਜ਼ਾਦੀ ਦੇ ਦਿਨ) ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਹੀ ਮੈਂ ਦਿਲੋਂ ਧਾਰ ਲਈ ਕਿ ਕੁਝ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਸੋ ਪਹਿਲੀ ਰਚਨਾਂ ਮੈਂ ਸ਼ਹੀਦ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਹੀ ਲਿਖੀ ਜਿਸ ਦੇ ਬੋਲ ਸਨ ''ਮੁੜ ਆਜਾ ਭਗਤ ਸਿਆਂ, ਇਕ ਦਿਨ ਦੁਨੀਆਂ ਉੱਤੇ ਆਜਾ, ਭਟਕੇ ਹੋਏ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਕੇ ਸਿੱਧੇ ਰਾਹੇ ਪਾਜਾ''। ਇਹ ਰਚਨਾਂ ਜਦੋਂ ਪ੍ਰੈਸ 'ਚ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸਾਹਿਤ ਸਭਾਵਾਂ ਵੱਲੋਂ ਸੱਦਾ ਪੱਤਰ ਮਿਲਣ ਲੱਗਾ, ਬੱਸ ਇੱਥੋਂ ਹੀ ਮੇਰੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੋਈ।
ਸਵਾਲ : ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਅਕਸਰ ਹੀ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਦਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਬਣਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਪਰ 'ਵਿਰਸੇ' ਨੂੰ ਤੁਸੀ ਬਾਖੂਬੀ ਨਿਭਾ ਰਹੇ ਹੋਂ, ਇੱਧਰ ਪੁਰਾਤਨ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਲਿਖਣ ਦੀ ਚੇਟਕ ਬਾਰੇ ਦੱਸੋ?
ਜਵਾਬ : ਮੇਰੀ ਉਮਰ 61 ਸਾਲ ਦੀ ਹੈ ਜੀ, ਜੇ ਮੈਂ ਤੁਕਾ ਬੰਦੀ, ਕਵਿਤਾ, ਖੁੱਲੀ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਦਾ ਹਾਂ, ਉਹ ਸਿਰਫ ਆਪਣੇ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਅਨੁਭਵ ਤੋਂ ਜੋ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਅੱਖੀਂ ਵੇਖਿਆ ਹੈ ਉਹੀ ਗੀਤਾਂ ਵਿੱਚ ਪਰੋਂਦਾ ਹਾਂ, ਬਾਕੀ ਸਾਡੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਵਾਪਰਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਵੀ ਲੇਖਣੀ ਵਿੱਚ ਸਹਾਈ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ।
ਸਵਾਲ : ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਅੱਜ ਤੱਕ ਕਿਹੜੇ-ਕਿਹੜੇ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਅਤੇ ਰਸਾਲਿਆਂ ਦਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਬਣਦੀਆਂ ਹਨ?
ਜਵਾਬ : ਮੇਰੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਤਕਰੀਬਨ ਸਾਰੇ ਹੀ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ, ਮੀਡੀਆ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਛਪਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਸੱਭ ਹੀ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰਗੁਜਾਰ ਹਾਂ, ਜਿਹੜੇ ਮੇਰੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਛਾਪ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਪਾਠਕਾਂ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਸਵਾਲ : ਤੁਸੀ ਵਿਰਸੇ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਹੋਰ ਕੀ ਲਿਖਣ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਲੇਖਣੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣਾਇਆ ਹੈ?
ਜਵਾਬ : ਮੈਨੂੰ ਵਿਰਸੇ ਲਿਖਣ ਦਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸ਼ੌਕ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਅਜੋਕੀ ਪੀੜੀ ਪੁਰਾਤਨ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਤੇ ਸਾਡਾ ਵਡਮੁੱਲਾ ਵਿਰਸਾ ਭੁਲਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ, ਸਾਡਾ ਫਰਜ਼ ਬਣਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀ ਅਜੋਕੀ ਪੀੜੀ ਨੂੰ ਪੁਰਾਤਨ ਪੰਜਾਬ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਕਰਵਾਈਏ, ਮੇਰੀ ਪੁਰਾਣੇ ਲੇਖਕਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਬੇਨਤੀ ਵੀ ਹੈ ਕਿ ਵਿਰਸਾ ਜਰੂਰ ਲਿਖਿਆ ਜਾਵੇ। ਬਾਕੀ ਮੈਂ ਧਾਰਮਿਕ ਗੀਤ, ਭਰੂਣ ਹੱਤਿਆ ਦੀ ਨਿਖੇਧੀ, ਗੁਰੂਆਂ ਪੀਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਜਗ•ਾ ਦਿੱਤੀ ਹੈ। ਮੇਰੀ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵੀ ਇਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਵੀ ਲਿਖਣਾ ਹੈ ਲੱਚਰਤਾ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋਵੇ, 'ਤੇ ਕੋਈ ਸਿੱਖਿਆਦਾਇਕ ਰਚਨਾ ਹੀ ਲਿਖੀ ਜਾਵੇ।
ਸਵਾਲ : ਪਿੱਛੇ ਜਿਹੇ ਤੁਹਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਪੈਂਤੀ ਤੇ ਚੌਕੇ ਵੀ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਦੀ ਸ਼ਾਨ ਬਣੇ ਸਨ, ਉਹ ਲਿਖਣ ਦੇ ਸਬੱਬ ਬਾਰੇ ਵੀ ਦੱਸੋ?
ਜਵਾਬ : ਸਾਧੂ ਦਇਆ ਸਿੰਘ ਆਰਿਫ ਦਾ ਲਿਖਿਆ ਜਿੰਦਗੀ ਬਿਲਾਸ ਪੜ• ਕੇ ਮੇਰੀ ਵੀ ਇੱਕ ਨਿਵੇਕਲੀ ਚੀਜ ਲਿਖਣ ਦੀ ਤਮੰਨਾ ਸੀ, ਜੋ ਮੈਂ ਪੈਂਤੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪਾਠਕਾਂ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਕੀਤੀ ਜੋ ਕਿ ਮੇਰੇ ਪਾਠਕ ਵਰਗ ਵੱਲੋਂ ਕਾਫੀ ਸਲਾਹੀ ਗਈ ਹੈ 'ਤੇ ਇਹ ਪੈਂਤੀ ਮੇਰੀ ਦੂਸਰੀ ਕਿਤਾਬ ''ਵਿਰਸੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋ'' ਵਿੱਚ ਛਪ ਚੁੱਕੀ ਹੈ।
ਸਵਾਲ : ਕਿਸੇ ਵਿਰਸੇ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੋਰ ਰਚਨਾ ਦੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਪਾਠਕਾਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਕਰੋ?
ਜਵਾਬ : ਥੋੜੇ ਦਿਨ ਹੋਏ ਮੈਂ ਪੁਰਾਤਨ ਵਿਰਸਾ ਲਿਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਜੋ ਕੁਝ ਇਸ ਤਰ•ਾਂ ਸੀ : ''ਰਿਵਾਜ ਰਿਹਾ ਨਾ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਢੋਣ ਵਾਲਾ, ਨਾ ਹੀ ਚੱਕੀਆਂ ਅੱਜਕੱਲ• ਪੀਂਹਦੀਆਂ ਨੇ।
ਕੱਢਣਾ ਕੱਤਣਾ ਸੱਭ ਅਲੋਪ ਹੋਇਆ, ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਖੱਡੀਆਂ ਦੀਂਹਦੀਆਂ ਨੇ''ll
ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਹੀ ਕੁੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਧੀਆਂ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਕਤਲਾਂ ਬਾਰੇ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਜਿਵੇ :
''ਉੱਚੇ ਮਹਿਲ ਅਤੇ ਕੋਠੀਆਂ ਬਣਾ ਕੇ ਤੂੰ ਮਾੜੀ ਰੱਖੇਂ ਸੋਚ ਬੰਦਿਆ,
ਕਿਉਂ ਪੁੱਤਰਾਂ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਕੁੱਖਾਂ 'ਚ ਰਿਹਾਂ ਨੋਚ ਬੰਦਿਆ''।
ਇਸੇ ਤਰ•ਾ ਹੀ ਹੋਰ ਵਿਰਸਾ ਸੀ :-
''ਮਲਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਸੀ ਤੋੜ ਜਦ ਬੇਰ ਖਾਂਦੇ, ਲਹੂ ਲੁਹਾਣ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਹੀ ਹੋਈਦਾ ਸੀ।
ਪੜ•ਨ ਜਾਂਦੇ ਸੀ ਜਦ ਬੇਰ ਖਾਣ ਮਗਰੋਂ, ਪਹਿਲਾਂ ਖੂਨ ਚੁਬੱਚੇ ਵਿੱਚ ਧੋਈਦਾ ਸੀ£
ਸਵਾਲ : ਤੁਸੀ ਸੰਨ 2014 ਵਿੱਚ ਦੋ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪਾਠਕਾਂ ਤੇ ਸਹਿਤ ਦੀ ਝੋਲੀ ਪਾਈਆਂ ਹਨ, ਇਸ ਦਾ ਖਰਚ ਕਾਫੀ ਹੋਇਆ ਹੋਵੇਗਾ, ਇਸ ਦਾ ਸਬੱਬ?
ਜਵਾਬ : ਇਹ ਸਿਰਫ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਹੀ ਸੰਪੰਨ ਹੋਈਆਂ ਹਨ, ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਖੁਦ ਨਹੀ ਪਤਾ ਕਿ ਐਨਾ ਹੌਂਸਲਾ ਕਿਵੇ ਪਿਆ, ਪਰ ਮੈਂ ਦਿਲੋਂ ਖੁਸ਼ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਕਦੇ ਲੱਚਰ ਨਹੀ ਲਿਖਿਆ ਜੋ ਕਿ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਵਿੱਚ ਬਹਿ ਕੇ ਪੜਿ•ਆ ਨਾ ਜਾ ਸਕੇ।
ਸਵਾਲ : ਹੁਣ ਅੱਗੇ ਦਾ ਕੀ ਵਿਚਾਰ ਹੈ, ਭਾਵ ਅਗਲੀ ਕਿਤਾਬ ਦੀ ਕੋਈ ਰਣਨੀਤੀ?
ਜਵਾਬ : ਇਹ ਤਾਂ ਸਮਾਂ ਹੀ ਦੱਸੇਗਾ ਜਾਂ ਓਸ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਹੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਮੇਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਕਿਤਾਬ ਮੈਂ ਵਾਰਤਕ ਦੀ ਲਿਖਾਂ, ਜੇਕਰ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਮਿਹਰ ਹੋਈ ਤਾਂ ਜਲਦੀ ਹੀ ਲਿਖਾਂਗਾ।
ਸਵਾਲ : ਤੁਸੀ ਆਪਣੀ ਰਚਨਾ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਢੰਗ ਨਾਲ ਤਰੰਨਮ ਦੇ ਵਿੱਚ ਗਾ ਵੀ ਲੈਂਦੇ ਹੋਂ, ਇਸ ਦੇ ਅਭਿਆਸ ਬਾਰੇ ਸਾਡੇ ਪਾਠਕਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਸਾਂਝੀ ਕਰੋ?
ਜਵਾਬ : ਮੈਂ ਅੱਠਵੀਂ, ਨੌਂਵੀ ਤੇ ਦਸਵੀਂ ਕਲਾਸ ਵਿੱਚ ਸਕੂਲ ਦੀ ਬਾਲਸਭਾ ਦਾ ਇੰਚਾਰਜ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, 'ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਅਧਿਆਪਕ ਸੁਖਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਝੰਡੇਆਣਾ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਸਿਖਾਉਂਦੇ ਸਨ ਕਿ ਜੇਕਰ ਗਾਉਣਾ ਚਹੁੰਦੇ ਹੋਂ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਅਵਾਜ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖੋ ਅਤੇ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਗਾਇਕੀ ਬਾਰੇ ਸਮੇਂ ਸਮੇਂ ਤੇ ਦੱਸਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਬਾਲਸਭਾ ਵਿੱਚ ਬੋਲਦਾ ਸੀ ਉਂਦੋਂ ਉਹ ਇਹੀ ਕਿਹਾ ਕਰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਜੋ ਅੱਗੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਜਾਂ ਪਾਠਕ ਸਾਥੀ ਬੈਠੇ ਹਨ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਦੇਖਣਾ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਸਹੀ ਢੰਗ ਤਰੀਕੇ ਅਤੇ ਤਰੰਨਮ ਦੇ ਵਿੱਚ ਕਹਿਣੀ ਹੈ। ਸੋ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਹੀ ਬਦੌਲਤ ਅੱਜ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਹਰ ਰਚਨਾ ਤਰੰਨਮ ਦੇ ਵਿੱਚ ਨਹੀ, ਬਲਕਿ ਸਾਜਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਸਟੇਜ ਤੋਂ ਬੇਝਿਜਕ ਗਾ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ।
ਸਵਾਲ : ਤੁਹਾਡੀ ਲੇਖਣੀ ਤੇ ਤੁਹਾਡੀ ਇਸ ਕਲਾ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋ ਕੇ ਨਿਰਸੰਦੇਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਨਮਾਨ ਵੀ ਮਿਲੇ ਹੋਣਗੇ, ਸਾਡੇ ਪਾਠਕਾਂ ਨਾਲ ਉਹ ਗੱਲ ਵੀ ਸਾਂਝੀ ਕਰੋ?
ਜਵਾਬ : ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਸਨਮਾਨ ਤਾਂ ਪਾਠਕ ਵਰਗ ਹੀ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਦੀ ਸਮੇਂ-ਸਮੇਂ ਤੇ ਵਧਾਈ ਦਿੰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਫਿਰ ਵੀ ਮੈਂ ਸਹਿਤ ਸਭਾ ਬਰੀਵਾਲਾ, ਸੋਨੀ ਬਾਬਾ ਜੀ ਰੁਪਾਣੇ ਵਾਲੇ, ਬਾਬਾ ਨਾਮਦੇਵ ਸੁਸਾਇਟੀ ਰਜਿ: ਅਤੇ ਮਿਸਤਰੀ ਮਜਦੂਰ ਯੂਨੀਅਨ ਦਾ ਸਦਾ ਹੀ ਰਿਣੀ ਹਾਂ ਜਿੰਨਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸੰਗਤਾਂ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਕਰਕੇ ਮਾਣ ਬਖਸ਼ਿਆ।
ਸਵਾਲ : ਤੁਹਾਡੀ ਉਮਰ ਤੁਹਾਡੇ ਦੱਸਣ ਮੁਤਾਬਕ 61 ਸਾਲ ਦੀ ਹੈ, ਪੱਕੀ ਉਮਰ ਦੇ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਤੁਸੀ ਲੇਖਣੀ ਲਿਖ ਕੇ ਪਾਠਕਾਂ ਦਾ ਦਿਲ ਜਿੱਤ ਲਿਆ ਹੈ 'ਤੇ ਖਾਸ ਕਰਕੇ 'ਵਿਰਸਾ' ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਿ ਸਾਡੀ ਅਜੋਕੀ ਪੀੜ•ੀ ਵਿਸਾਰ ਰਹੀ ਹੈ, ਤੁਸੀ ਨਵੇਂ ਲੇਖਕਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਸੰਦੇਸ਼ ਦੇਣਾ ਚਹੁੰਦੇ ਹੋਂ।
ਜਵਾਬ : ਮੇਰੀ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਪੁਰਾਣੇ ਲੇਖਕਾਂ ਨੂੰ ਸਲਾਮ ਹੈ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਪ ਖੁਦ ਅਜੇ ਨਵਾਂ ਹਾਂ, ਪਰ ਉਮਰ ਦੇ ਤਜਰਬੇ ਜਾਂ ਅੱਖੀਂ ਵੇਖੇ ਅਨੁਭਵ ਪਾਠਕਾਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝੇ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਮੇਰੀ ਅਜੋਕੇ ਗਾਇਕੀ 'ਤੇ ਲੇਖਕ ਵੀਰਾਂ ਨੂੰ ਇਹੀ ਬੇਨਤੀ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡਾ ਪੁਰਾਤਨ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਰਸਾ ਸਭ ਤੋਂ ਅਮੀਰ ਹੈ, ਸਮੇਂ ਮੁਤਾਬਕ ਤਰੱਕੀ ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਨੇਮ ਹੈ, ਪਰ ਪੁਰਾਤਨ ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜਾਂ ਨੂੰ ਸਦਾ ਆਪਣੇ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਵਸਾ ਕੇ ਰੱਖੋਂ, ਬਜੁਰਗਾਂ ਦਾ ਆਦਰ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਨ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਪੁਰਾਤਨ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਅਤੇ ਵਿਰਸੇ ਦੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਲੈਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਲੱਚਰਤਾ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਹੋ, ਲੱਚਰ ਨਾ ਲਿਖੋ ਨਾ ਗਾਉ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਸੁਣੋ।
ਤੁਹਾਡਾ ਬਹੁਤ-ਬਹੁਤ ਧੰਨਵਾਦ ਸ਼ਰਮਾ ਜੀ ਤੁਸੀ ਆਪਣੀ ਲੇਖਣੀ ਅਤੇ ਜਿੰਦਗੀ ਅਧਾਰਤ ਅਨੁਭਵ ਕੀਮਤੀ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਮਾਂ ਕੱਢ ਕੇ ਸਾਡੇ ਪਾਠਕਾਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝੇ ਕੀਤੇ।