ਚੰਦੂਆ ਤੂੰ ਕੀ ਖ਼ਟਿਆ (ਕਵਿਤਾ)

                 ਤੱਤੀ  ਲੋਹ  ਤੇ  ਬਿਠਾ  ਕੇ ,
                 ਅੱਗ ਕਹਿਰ ਦੀ ਮਚਾ ਕੇ,
                 ਚੰਦੂਆ ! ਤੂੰ ਕੀ ਖ਼ੱਟਿਆ?

                      
                       ਚੁਗਲੀ  ਤੂੰ  ਜਦੋਂ  ਸੀ  ਲਗਾਈ।
                       ਪੈ ਗਈ ਹਰ-ਪਾਸੇ ਹਾਲ-ਦੁਹਾਈ।
                       ਲੋਕਾਂ ਨੇਂ  ਸੀ  ਲਾਅਨੱਤ  ਪਾਈ ।
                       ਤੈਨੂੰ  ਸ਼ਰਮ  ਰਤਾ  ਨਾ  ਆਈ ।
                       ਤੂੰ,  ਝੂਠਾ  ਹੀ  ਢੌਂਗ  ਰਚਾ ਕੇ ,
                       ਅੱਗ !  ਕਹਿਰ  ਦੀ  ਮਚਾ  ਕੇ;
                       ਚੰਦੂਆ ! ਤੂੰ   ਕੀ   ਖ਼ੱਟਿਆ ?

                       ਸਾਰੇ  ਮਚ ਗਈ  ਹਾ-ਹਾ  ਕਾਰ।
                       ਕੀਤੀ ਨਾ ਤੂੰ  ਜ਼ਰਾ ਵੀ  ਵੀਚਾਰ।
                       ਖ਼ਟੀ ਜੱਗ ਤੋਂ ਵੀ ਤੂੰ  ਫਿਟਕਾਰ ।
                       ਚੰਦੂ ਬਣਿਆਂ  ਬੜਾ  ਹੁਸ਼ਿਆਰ ।
                       ਤੂੰ , ਤਾਂਢਵ  ਨਾਚ - ਨੱਚਾ  ਕੇ ,
                       ਅੱਗ !  ਕਹਿਰ  ਦੀ  ਮਚਾ  ਕੇ;
                       ਚੰਦੂਆ !  ਤੂੰ  ਕੀ   ਖ਼ੱਟਿਆ ?

                       ਮੀਆਂ ਮੀਰ ਨੇਂ ਅੱਰਜ ਗੁਜ਼ਾਰੀ ।
                       ਗੁਰੂ ਪੰਜਵਾਂ ਹੈ , ਪਰ-ਉਪਕਾਰੀ।
                       ਮੈਨੂੰ , ਮੌਕਾ ਦਿਉ ਇਕ  ਵਾਰੀ।
                       ਮਿਟਾਵਾਂ, ਮੁਗਲਾਂ ਦੀ  ਸਰਦਾਰੀ।
                       ਤੂੰ ! ਦੁਸ਼ਟਾਂ ਦਾ ਚਿੱਤ  ਪ੍ਰਚਾ ਕੇ,
                       ਚੰਦੂਆ !  ਤੂੰ  ਕੀ  ਖ਼ੱਟਿਆ ?

                       ਤੇਰੀ ਨੂੰਹ ਸੁਣ ਕੇ  ਸੀ  ਆਈ ।
                       ਉਹ  ਵੇਖ ਕੇ  ਬੜੀ  ਘਬਰਾਈ ।
                       ਤੈਨੂੰ , ਸ਼ਰਮ  ਰਤਾ  ਨਾ ਆਈ ।
                       ਕਿਹੜੀ ਕੀਤੀ ਤੂੰ  ਨੇਕ ਕਮਾਈ ।
                       ਤੂੰ  'ਸੁਹਲ" ਤੋਂ , ਬਚ- ਬਚਾਕੇ ,
                       ਵੇ ਚੰਦੂਆ !  ਤੂੰ ਕੀ  ਖ਼ੱਟਿਆ ?


                       ਤੱਤੀ   ਲੋਹ  ਤੇ   ਬਿਠਾ   ਕੇ ,
                       ਅੱਗ   ਕਹਿਰ  ਦੀ  ਮਚਾ  ਕੇ ,
                       ਚੰਦੂਆ !  ਤੂੰ  ਕੀ  ਖ਼ੱਟਿਆ ?