ਨਸੀਹਤ (ਕਵਿਤਾ)

ਬੈਠ ਮੇਰੇ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਕੁੜੀਏ ਆ ਤੈਨੂੰ ਇੱਕ ਗੱਲ ਸਮਝਾਵਾਂ ,

ਭੁੱਲਗੀ ਲਗਦੀ ਏਂ ਤੂੰ ਜਿਹੜਾ ਆ ਤੈਨੂੰ ਕੁਝ ਯਾਦ ਕਰਾਵਾਂ |

ਮੰਨਿਆਂ ਬੜੀ ਤਰੱਕੀ ਕੀਤੀ ਪੜ੍ਹ ਲਿਖ ਕੇ ਤੂੰ ਬਣੀ ਸਿਆਣੀ ,

ਕਿਓਂ ਡਿਸਕੋ ਦੇ ਮਗਰ ਤੂੰ ਤੁਰ ਪਈ ਤੂੰ ਤਾਂ ਸੀ ਗਿ`ਧਿਆਂ ਦੀ ਰਾਣੀ |

ਮਾਪਿਆਂ ਤੈਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਭੇਜਿਆ ਪੜ੍ਹ ਲਿਖ ਕਰੇਂ ਤਰੱਕੀ ਅੱਗੇ ,

ਵਿਚ ਕਲੱਬਾਂ ਬੀਅਰ ਬਾਰਾਂ ਕਰੇਂ ਆਪਣੀ ਬਰਬਾਦ ਜਵਾਨੀ |

ਇਹ ਤੇਰੇ ਜੋ ਮਿੱਤਰ ਬਣਦੇ ਜਿਸਮਾਂ ਦੇ ਭੁੱਖੇ ਨੇ ਸਾਰੇ ,

ਮੀਟ ਦੇਖ ਕੇ ਆਪਣੇ ਸਾਹਵੇਂ ਜਿਓਂ ਕੁੱਤੇ ਮੂੰਹ ਆ ਜੇ ਪਾਣੀ |

ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਵੱਲ ਮੂੰਹ ਨਾਂ ਕਰਦੀ ਸਿਨਮੇਂ ਵੱਲ ਤੂੰ ਭੱਜੀ ਜਾਵੇਂ ,

ਗੁਰੂਆਂ ਦੀ ਤੂੰ ਸਿੱਖਿਆ ਭੁੱਲੀ ਫਿਲਮ ਸਟੋਰੀ ਯਾਦ ਜ਼ੁਬਾਨੀ |

ਜਾਗੋ ਕਿਦਾਂ ਚੱਕ ਲਏਂਗੀ ਤੂੰ ਚੁੰਨੀ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਭਾਰੀ ਲਗਦੀ ,

ਘੜਾ ਦੰਦਾਂ ਨਾਲ ਚੱਕ ਸਕਦੀ ਜੋ ਉਹ ਸੀ ਤੇਰੀ ਦਾਦੀ ਨਾਨੀਂ |

ਪਹਿਰਾਵੇ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰੀਏ ਹੁਣ ਸੂਟ ਪੰਜਾਬੀ ਦੁਨੀਆਂ ਮੰਨੇ ,

ਕੱਪੜੇ ਅੱਜ ਤੂੰ ਏਦਾਂ ਪਾਵੇਂ ਲੱਗੇ ਕੋਈ ਨੁਮਾਇਸ਼ ਜਿਸਮਾਨੀ |

ਕੋਇਲ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕੋਈ ਅੱਜ ਗੁਟਾਰਾਂ ਬਾਜੀ ਮਾਰੀ ,

ਪੁ`ਠੀਆਂ ਸਿ`ਧੀਆਂ ਸੁਰਾਂ ਚ' ਗਾਵੇ ਆਖੇ ਮੈਂ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਰਾਣੀ |

ਆਪਣੇ ਸ`ਭਿਆਚਾਰ ਦੇ ਵਿਚੋਂ ਲਗਦੀ ਮਾੜੀ ਗੱਲ ਜੋ ਦਸਦੇ ,

ਕਿਓਂ ਪੱਛਮੀ ਕਲ੍ਚਰ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਹੋਈ ਫਿਰਦੀ ਤੂੰ ਦੀਵਾਨੀ |

ਮ`ਖਣ ਦੁ`ਧ ਤੇ ਲੱਸੀ ਤੈਨੂੰ ਲਗਦੈ ਜਿਵੇਂ ਅਲਰਜੀ ਕਰਦੇ ,

ਨੂਡਲ ਬਰਗਰ ਪੀਜੇ ਖਾ ਕੇ ਕਿ`ਥੋਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੇਹਤ ਬਣਾਉਣੀ |

ਹੱਸਦੀ ਨਚਦੀ ਟੱਪਦੀ ਰਹਿ ਤੂੰ ਕਰੇਂ ਤਰੱਕੀ ਅਸੀਂ ਵੀ ਚਾਹੀਏ ,

ਸਭਿਆਚਾਰ ਨੂੰ ਭੁੱਲੀਂ ਨਾਂ ਪਰ ਬਣ ਚੱਲਿਆ ਜੋ ਅੱਜ ਕਹਾਣੀ|