ਜਾਰਜ ਮੈਕੀ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀ ਡੈਲਟਾ ਵਿਚ ਇਕ ਰੰਗਲੀ ਕਾਵਿ-ਸ਼ਾਮ (ਖ਼ਬਰਸਾਰ)

ਡੈਲਟਾ -- ਹਰ ਮਹੀਨੇ ਵਾਂਗ ਜੁਲਾਈ ਮਹੀਨੇ ਦੇ ਤੀਜੇ ਮੰਗਲਵਾਰ ਦੀ ਸ਼ਾਮ, ਜਾਰਜ ਮੈਕੀ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀ ਡੈਲਟਾ ਵਿਚ, ਦੋ ਕਵੀਆਂ ਦੇ ਨਾਮ ਕੀਤੀ ਗਈ। ਇਹ ਸਨ, ਨਾਮਵਰ ਸ਼ਾਇਰ ਹਰਭਜਨ ਸਿੰਘ ਜੰਡਿਆਲਾ ਅਤੇ ਬਹੁਪੱਖੀ ਸਾਹਿਤਕਾਰ ਨਛੱਤਰ ਸਿੰਘ ਗਿੱਲ। ਮੋਹਨ ਗਿੱਲ ਨੇ ਜਾਰਜ ਮੈਕੀ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀ ਦੇ ਪ੍ਰਬੰਧਕਾਂ, ਪੰਜਾਬੀ ਲਿਖਾਰੀ ਸਭਾ ਉਤਰੀ ਅਮਰੀਕਾ ਤੇ ਪੰਜਾਬੀ ਲੇਖਕ ਮੰਚ ਵੈਨਕੂਵਰ ਵੱਲੋਂ ਕਾਵਿ ਮਹਿਫਲ ਮਾਨਣ ਆਏ ਸਰੋਤਿਆਂ ਨੂੰ ਜੀ ਆਇਆਂ ਕਿਹਾ। ਜਰਨੈਲ  ਸਿੰਘ ਸੇਖਾ ਨੇ ਸ਼ਾਇਰ ਹਰਭਜਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਤੇ ਸਾਹਿਤਕ ਸਫਰ ਬਾਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਦੇ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਕਲਾਮ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਸਟੇਜ 'ਤੇ ਆਉਣ ਦਾ ਸੱਦਾ ਦਿੱਤਾ।
   ਹਰਭਜਨ  ਸਿੰਘ ਜੰਡਿਆਲਾ ਆਪਣੀ ਪਹਿਲੀ ਗ਼ਜ਼ਲ ਦੇ ਇਸ ਸ਼ੇਅਰ, 'ਕੁਝ ਦਿਲ ਉਦਾਸ ਸੀ ਮੇਰਾ, ਕੁਝ ਘਰ ਉਦਾਸ ਸੀ। ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਕਦੇ ਤੇਰੇ ਵਿਛੜਨ ਦੀ ਆਸ ਸੀ।' ਨਾਲ ਸਰੋਤਿਆਂ ਦੇ ਰੂ ਬ ਰੂ ਹੋਇਆ। ਉਸ ਦੀ ਦੂਜੀ ਗ਼ਜ਼ਲ ਆਪਣੀ ਅਰਧੰਗਣੀ ਦੇ ਕਿਸੇ ਭਿਆਣਕ ਬਿਮਾਰੀ ਵਿਚ ਗਰਸੇ ਹੋਣ ਦੇ ਸਮੇਂ ਲਿਖੀ ਗਈ ਸੀ। ਗ਼ਜ਼ਲ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਸ਼ਿਅਰ ਹੀ ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੇ ਹਾਲਾਤ ਦੀ ਗਵਾਹੀ ਭਰਦਾ ਸੀ, 'ਇਹ ਭਿਆਨਕ ਹਾਦਸਾ ਕਿਦਾਂ ਜਰੇਂਗਾ ਤੂੰ। ਕਰਦਾ ਸੀ ਜੋ ਅਠਖੇਲੀਆਂ ਕਿੱਦਾਂ ਕਰੇਂਗਾ ਤੂੰ।' ਤੀਸਰੀ ਗ਼ਜ਼ਲ ਦੇ ਸ਼ਿਅਰਾਂ ਵਿਚ ਰੁਮਾਂਸਵਾਦੀ ਝਲਕ ਸੀ। ਇਕ ਨਜ਼ਮ ਲੱਚਰ ਗਾਇਕੀ 'ਤੇ ਵਿਅੰਗ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਹਰਭਜਨ ਜੰਡਿਆਲਾ ਨੇ ਕੁਝ ਨਜ਼ਮਾਂ ਵੀ ਸੁਣਾਈਆਂ। ਕਿਸਾਨ ਦੀ ਬਦਹਾਲੀ ਪਿੱਛੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਕਾਰਕਾਂ ਨੂੰ ਬਿਆਨ ਕਰਦੀ ਨਜ਼ਮ ਬਹੁਤ ਸਲਾਹੀ ਗਈ। ਅਖੀਰ ਵਿਚ ਜੰਡਿਆਲਾ ਨੇ ਦੋ ਮਸਲਸਲ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਵੀ ਸੁਣਾਈਆਂ।
     ਮੋਹਣ ਗਿੱਲ ਨੇ ਨਛੱਤਰ ਸਿੰਘ ਗਿੱਲ ਦੀ ਬਹੁਪੱਖੀ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਾਵਲ, ਕਹਾਣੀ ਤੇ ਕਵਿਤਾ ਦੀਆਂ ਪੁਸਤਕਾਂ ਦੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਦੇ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਸਰੋਤਿਆਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਨਛੱਤਰ ਸਿੰਘ ਗਿੱਲ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਸਰੋਤਿਆਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੀ ਸੰਘਰਸ਼ਮਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸ ਕੇ ਆਪਣੀ ਰਚਨਾ ਪਰਕ੍ਰਿਆ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹਦੀ ਹਰ ਰਚਨਾ ਮਾਨਵਵਾਦੀ ਸਰੋਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਸਮਰਪਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਨਛੱਤਰ ਗਿੱਲ ਪੰਜਾਬੀ ਤ੍ਰੈਮਾਸਕ ਪੱਤਰ 'ਲੋਹਮਨੀ' ਦੇ ਮੇਨੇਜਿੰਗ ਡਾਰਾਇਕਟਰ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਕਿਹਾ ਇਸ ਪੱਤਰ ਨੂੰ ਕੱਢਣ ਦਾ ਮੰਤਵ ਨਵੇਂ ਤੇ ਉਭਰ ਰਹੇ ਲੇਖਕਾਂ ਦੀਆਂ ਲਿਖਤਾਂ ਨੂੰ ਛਾਪ ਕੇ ਚੰਗਾ ਲਿਖਣ ਲਈ ਉਤਸਾਹਤ ਕਰਨਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਲੋਹਮਨੀ ਦੇ ਕਾਮੇ ਇਹ ਕੰਮ ਛੇ ਸਾਲ ਤੋਂ ਕਰਦੇ ਆ ਰਹੇ ਹਨ। ਕਵਿਤਾ ਪਾਠ ਵਿਚ ਉਹਨਾਂ ਪਹਿਲੀ ਕਵਿਤਾ 'ਇਹ ਕਵਿਤਾ' ਸੁਣਾਈ ਜਿਹੜੀ ਮਾਨਵ ਦੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦੀ ਬਾਤ ਪਾਉਂਦੀ ਸੀ। ਦੂਸਰੀ ਕਵਿਤਾ 'ਤੁਰਨਾ' ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਸੰਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਹਨੇਰੇ ਵਿਚ ਤੁਰਦਿਆਂ ਠੋਕਰਾਂ ਖਾ ਕੇ ਹੀ ਚਾਨਣਾਂ ਦੀ ਮੰਜ਼ਲ ਤਕ ਪਹੁੰਚਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। 'ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਪੁਛਦਾ ਹੈ' ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਸਰਕਾਰਾਂ ਤੇ ਸਿਆਸੀ ਲੀਡਰਾਂ ਦੇ ਦੰਭ ਨੂੰ ਉਜਾਗਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਅੱਜ ਦੀ ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ ਵੀ ਵੰਗਾਰ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੀ ਸੋਚ ਨੂੰ ਅਪਨਾਉਣ, ਉਸ ਦੇ ਪਹਿਰਾਵੇ ਦੀ ਨਕਲ ਨਾ ਕਰਨ। ਅਖੀਰਲੀ ਕਵਿਤਾ 'ਕੋਦੀ' ਅਜੋਕੇ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਦਾਸਤਾਨ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਨਵੀਆਂ ਤਕਨੀਕਾਂ ਦਾ ਕੈਦੀ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ।

 ਸਰੀ ਵਿਚ ਲਾਏ ਪੰਜਾਬੀ ਪੁਸਤਕ ਮੇਲੇ ਵਿਚੋਂ ਵਿਹਲ ਕੱਢ ਕੇ ਆਏ ਚੇਤਨਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨ ਦੇ ਸਤੀਸ਼ ਗੁਲਾਟੀ ਵੀ ਇਸ ਕਾਵਿ ਮਹਿਫਲ ਵਿਚ ਹਾਜ਼ਰ ਹੋਏ ਅਤੇ ਸਰੋਤਿਆਂ ਦੀ ਫਰਮਾਇਸ਼ 'ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਕੁਝ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਸੁਣਾਈਆਂ। ਚੰਦ ਸ਼ਿਅਰ ਹਨ;

   ਅਖੀਰ ਵਿਚ ਮੋਹਨ ਗਿੱਲ ਨੇ ਕਾਵਿ ਮਹਿਫਲ ਵਿਚ ਆਏ ਸਰੋਤਿਆਂ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕੀਤਾ ਤੇ ਸਰੋਤੇ ੧੯ ਅਗਸਤ ਦੀ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਮੁੜ ਮਿਲਣ ਦੇ ਇਕਰਾਰ ਨਾਲ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀ ਵਿਚੋਂ ਵਿਦਾ ਹੋਏ।