ਕਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ ਔਜਲਾ
ਮੁੱਢਲਾ ਸ਼ੌਕ ਸੀ ਚਿੱਤਰਕਾਰੀ ਦਾ। ਪਰ, ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਜੋ ਮਨਜ਼ੂਰ ਹੁੰਦਾ ਏ ਓਹੀ ਮਿਲਦਾ ਹੈ, ਬੰਦਾ ਭਾਵੇਂ ਲੱਖ ਜ਼ੋਰ ਲਗਾ ਲਵੇ। ਬਿਆਲੀਵੇਂ ਸਾਲ ਵਿਚ, ਉਸ ਕੈਮੀਕਲ ਫੈਕਟਰੀ ਵਿਚ, ਜਿੱਥੇ ਸਰਦਾਰ ਕਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ ਔਜਲਾ ਸੇਵਾਰੱਤ ਸਨ, ਗੈਸ ਲੀਕ ਹੋਣ ਨਾਲ ਭਾਵੇਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜਾਨ ਤਾਂ ਬਚ ਗਈ, ਪਰ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਜਾਂਦੀ ਰਹੀ। ਅੱਠ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੇ ਲੰਮੇ-ਚੌੜੇ ਇਲਾਜ ਨਾਲ ਇਕ ਅੱਖ 'ਚ ਚੌਥਾ ਹਿੱਸਾ ਨਜ਼ਰ ਵਾਪਿਸ ਆ ਗਈ। ਇੰਨੀ ਕਮਜ਼ੋਰ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਚਿੱਤਰਕਾਰੀ ਤਾਂ ਹੋ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦੀ, ਪਰ ਇਸ ਦਾ ਲਾਭ ਜ਼ਰੂਰ ਹੋਇਆ ਕਿ ਐਚ. ਡੀ. ਸੀ. ਲਿਮਟਿਡ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਕਟਿੰਗ ਮੈਨੇਜਰ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਨਾਲ ਜੀਵਨ ਦੇ ਨਿਰਬਾਹ ਪੱਖੋਂ ਤਾਂ ਬੇਫ਼ਿਕਰੀ ਹੋ ਗਈ, ਪਰ ਚਿੱਤਰਕਲਾ ਵਰਗਾ ਸੂਖ਼ਮ ਰਚਨਾਤਮਿਕ ਕਾਰਜ ਸੰਭਵ ਨਾ ਹੋ ਸਕਿਆ। ਖਾਲੀ ਸਮਾਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾ ਚਿੱਤਰਕਲਾ ਲਈ ਬੇਤਾਬ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆ ਸਨ। ਪਰ, ਇੱਕ ਹੀ ਅੱਖ ਦੀ ਕਮਜ਼ੋਰ ਤੇ ਪੇਤਲੀ ਨਜ਼ਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪੇਸ਼ ਨਾ ਜਾਣ ਦਿੰਦੀ।
ਔਜਲਾ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਇਸ ਦੁਖਦਾਈ ਅਵਸਥਾ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਸਵਰਗਵਾਸੀ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਸਤਿਬੀਰ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਕਰਦਿਆਂ ਪੁੱਛਿਆ, "ਮੈਂ ਕੁਝ ਲਿਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਤੇ ਦੱਸੋ ਕੀ ਲਿਖਾ"? ਇਹ ਗੱਲ ਅਕਤੂਬਰ ੧੯੮੭ ਦੀ ਹੈ। ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਅੱਗਿਓਂ ਕਿਹਾ, "ਨਾਟਕ ਲਿਖੋ, ਇਸ ਨਾਲ ਤੁਸੀਂ ਜਲਦੀ ਹੀ ਲਾਈਮਲਾਈਟ ਵਿਚ ਆ ਜਾਵੋਗੇ"।
ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਨੇ ਇਸ ਕਥਨ ਨੂੰ ਬੜੀ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨਾਲ ਲਿਆ ਅਤੇ ਦੋ ਹੀ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਸੌ ਪੰਨਿਆਂ ਦਾ ਨਾਟਕ 'ਸਮੇਂ ਸਮੇਂ ਦੇ ਰੰਗ' ਲਿਖ ਮਾਰਿਆ। ਇਕ ਮਹੀਨੇ ਦੇ ਵਿਚ-ਵਿਚ ਹੀ ਲਾਹੌਰ ਬੁੱਕ ਸ਼ਾਪ ਵੱਲੋਂ ਇਹ ਨਾਟਕ ਦਸੰਬਰ ੧੯੮੭ ਵਿਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੋ ਗਿਆ। ਅਗਲੇ ਸਾਲ ਇਸ ਪੁਸਤਕ ਨੂੰ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਭਾਗ, ਪੰਜਾਬ ਵੱਲੋਂ ਸਰਵੋਤਮ ਪੁਰਸਕਾਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।
ਜਦੋਂ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਸਤਿਬੀਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਇਸ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹੀ ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਨਾਲ ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਗੁਲਦਸਤਾ ਲੈ ਕੇ ਇਸ ਨਵੇਂ ਬਣੇ ਲੇਖਕ ਨੂੰ ਵਧਾਈ ਦੇਣ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਰੇ ਆ ਗਏ ਅਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ, "ਯਾਰ! ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਮਾਖ਼ੌਲ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਹੀ ਸਮਝਦਾ ਸੀ ਕਿ ਤੇਜ਼ਾਬ ਅਤੇ ਰਸਾਇਣਾਂ ਨਾਲ ਮੱਥਾ ਮਾਰਨ ਵਾਲੇ ਕੈਮੀਕਲ ਇੰਜੀਨੀਅਰ ਕੋਲੋਂ ਕੀ ਲਿਖ ਹੋਣਾ ਹੈ?"
ਜੋ ਵੀ ਹੋਵੇ; ਕੁੱਬੇ ਦੇ ਲੱਤ ਮਾਰੀ, ਉਸ ਦਾ ਕੁੱਬ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਮਾਖ਼ੌਲ ਵੀ ਚੰਗਾ-ਚੰਗਾ ਲੱਗਿਆ। ਇਸ ਮਾਖ਼ੌਲ ਸਦਕਾ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਬੱਤੀ ਕਿਤਾਬਾਂ ਛੱਪ ਚੁੱਕੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪੁਰਸਕਾਰ ਅਤੇ ਮਾਣ-ਸਨਮਾਨ ਵੀ ਮਿਲੇ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ 'ਆਈ ਸੀ ਨੰਦਾ ਸਰਵੋਤਮ ਪੁਸਤਕ ਪੁਰਸਕਾਰ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਭਾਗ ਪੰਜਾਬ, 'ਬਲਰਾਜ ਸਾਹਨੀ ਪੁਰਸਕਾਰ (੨੦੦੪) ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਟਰੱਸਟ ਟੁੱਢੀਕੇ, 'ਭਾਈ ਵੀਰ ਸਿੰਘ ਪੁਰਸਕਾਰ (੨੦੦੫) ਧੰਨ ਪੋਠੋਹਾਰ ਸੋਸਾਇਟੀ ਲੁਧਿਆਣਾ, 'ਬਲਵੰਤ ਗਾਰਗੀ ਪੁਰਸਕਾਰ ਪੰਜਾਬੀ ਲੋਕ ਲਿਖਾਰੀ ਮੰਚ ਬਟਾਲਾ, 'ਸ਼੍ਰਮੋਣੀ ਪੰਜਾਬੀ ਰਤਨ ਪੁਰਸਕਾਰ (੨੦੦੭) ਸ਼ਹੀਦ ਮੈਮੋਰੀਅਲ ਸੋਸਾਇਟੀ, 'ਸਾਹਿਤਪਾਲ ਪੁਰਸਕਾਰ (੨੦੧੦) ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਟੱਡੀ ਸਰਕਲ ਲੁਧਿਆਣਾ ਆਦਿ ਵਰਗੀਆਂ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹਨ।
ਸ. ਕਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ ਔਜਲਾ ਅਤੇ ਬੀਬੀ ਮਨਿੰਦਰ ਔਜਲਾ ਇਕ ਸਮਾਗਮ ਦੌਰਾਨ ਸਨਮਾਨਤ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ
ਸਰਦਾਰ ਕਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ ਔਜਲਾ ਦੇ ਹੁਣ ਤੀਕਰ ਛਪ ਚੁੱਕੇ ਨੌ ਨਾਵਲ, ਪੰਜ ਕਹਾਣੀ ਸੰਗ੍ਰਹਿ, ਦੋ ਨਾਟਕ ਅਤੇ ਪੰਦਰਾਂ ਪੁਸਤਕਾਂ ਜੋ ਸਿੱਖ ਇਤਿਹਾਸ ਦੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਅਤੇ ਵਰਤਮਾਨ ਹਾਲਾਤਾਂ ਬਾਰੇ ਚਾਨਣਾ ਪਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਪਿਛਲੇ ਸੱਤ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਮਾਸਿਕ ਪੱਤਰ 'ਸੇਵਾ ਲਹਿਰ' ਜਿਸ ਦੇ ਮੁੱਖ-ਸੰਪਾਦਕ ਸ. ਔਜਲਾ ਜੀ ਹਨ, ਲਗਾਤਾਰ ਛਪ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਔਜਲਾ ਜੀ ਕਈ ਸਾਹਿਤਕ ਤੇ ਸਮਾਜ-ਸੇਵੀ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਹਨ, ਸਮਾਜ ਲਈ ਰਾਹ ਦਸੇਰਾ ਬਣੇ ਹਨ। ਸਾਹਿਤਕ ਸੰਸਥਾ ਸਿਰਜਣਧਾਰਾ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ੧੯੮੮ ਤੋਂ ਚੱਲੇ ਰਹੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ 'ਵਨ ਮੈਨ ਫੈਮਲੀ ਟਰੱਸਟ' ਹੈ। ਕੇਂਦਰੀ ਪੰਜਾਬੀ ਲੇਖਕ ਸਭਾ (ਰਜਿ.) ਦੇ ੧੯੯੪ ਤੋਂ ੧੯੯੭ ਤੱਕ ਅਗਜੈਕਟਿਵ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਰਹੇ। ਜੀਵਨ ਮੈਂਬਰ ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਅਕਾਡਮੀ ਲੁਧਿਆਣਾ ਦੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਹੀ ੧੯੯੨-੯੪ ਅਤੇ ੧੯੯੬-੯੮ ਵਿਚ ਅੰਤ੍ਰਰਿੰਗ ਬੋਰਡ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਵੀ ਰਹੇ। ਪੰਜਾਬੀ ਨਾਵਲ ਅਕਾਡਮੀ ਲੁਧਿਆਣਾ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ੨੦੦੩ ਤੋਂ ਅਤੇ ਸ਼੍ਰਿਮੋਣੀ ਪੰਜਾਬੀ ਲੇਖਕ ਸਭਾ ਦੇ ਜਨਰਲ ਸਕੱਤਰ ੨੦੦੧ ਤੋਂ ਬਣਦੇ ਆ ਰਹੇ ਹਨ। ਲੁਧਿਆਣਾ ਕੰਜਿਊਮਰਜ਼ ਪ੍ਰੋਟੈਕਸ਼ਨ ਫੋਰਮ ਦੇ ੨੦੦੭ ਤੋਂ ੨੦੧੧ ਤੱਕ ਪ੍ਰਧਾਨ ਰਹੇ ਹਨ।
ਸਰਦਾਰ ਕਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦਾ ਜਨਮ ੨੧ ਦਸੰਬਰ, ੧੯੪੧ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਭਲੋਜਲਾ, ਤਰਨਤਾਰਨ ਵਿਖੇ ਹੋਇਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ੧੯੬੦ ਵਿਚ ਐਫ. ਐਸਸੀ. ਤੀਕਰ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਕੇ ੧੯੬੪ ਵਿਚ ਕੈਮੀਕਲ ਇੰਜਨੀਅਰ ਬਣ ਗਏ। ਦਸੰਬਰ ੩੧, ੨੦੦੧ ਵਿਚ ਉਹ ਨੌਕਰੀ ਤੋਂ ਸੇਵਾ-ਮੁਕਤ ਹੋ ਗਏ। ਪਰਿਵਾਰਕ ਫੁਲਵਾੜੀ ਵਿਚ ਦੋ ਬੇਟੇ ਹਨ। ਵੱਡਾ ਤਾਂ ਕੰਪਿਊਟਰ ਇੰਜਨੀਅਰ ਹੈ ਤੇ ਛੋਟਾ ਆਰਮੀ ਵਿਚ ਮੇਜਰ। ਜਦਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸੁਹਿਰਦ ਧਰਮ ਪਤਨੀ ਬੜੇ ਹੀ ਨਿੱਘੇ ਸੁਭਾਅ ਦੇ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਆਏ-ਗਏ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਦੇ ਇਲਾਵਾ ਔਜਲਾ ਸਾਹਿਬ ਨਾਲ ਸਾਹਿਤਕ ਖੇਤਰ ਵਿਚ ਹੱਥ ਵੰਡਾਉਂਦੇ ਨੇ, ਯਾਨੀ ਔਜਲਾ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਸਫਲਤਾ ਪਿੱਛੇ ਇਕ ਸ਼ਕਤੀ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਨੇ।
ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਹੀ ਕਾਮਣਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਸਰਦਾਰ ਔਜਲਾ ਦੀ ਕਲਮ ਨੂੰ ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੋਰ ਸ਼ਕਤੀ ਬਖਸ਼ੇ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸਿਹਤਯਾਬੀ ਲਈ ਵੀ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ।